simit oyunu

bir ebe belirlenirdi ve durduğu yer olurdu. oradan sssssiiiiii iiiiii iiiiii iiii miiiiiiiiiiiittttt diye sesi bitene kadar birine dokunursa o dayak yerdi ama dokunamaz ve yerine gidene kadar onun sesi biterse tekme tokat girişilirdi.

birde 9 adım vardı bu oyunun içinde.ebe olup oyundan çıkmak isteyen olursa uygulanırdı.kaleden 9 adım sayılır oyuncular sağ ve solunda vurmaya hazır bekler arkadan bir kişi götüne tekmeyi koyduğu an kaleye kaçana kadar sağ ve soldaki oyuncular tarafından hunharca tartaklanırdı

bu oyunla ilgili bir anım var size anlatmak isterim; ilkokul 3-4. sınıftayım. o zamanlar simit tenefüslerde bizim vazgeçilmezimizdi. bir tane pic beni ebe yapmıştı. iyi bir dayak yemiştim. sonra yere gidip saniyede efsane bir nefes alıp. simiiiiiiiiit diye koşmaya başladım. ondan sonra bir tane götverene nefesim tam kesilirken dokundum. sonra o mal da ebe yerine kaçacakken başka kaçtı. okulun çevresinden dolandı. ahaiuauna aq 100 kişiden sağlam dayak yemiştir. ben de onu ebe yaptıktan sonra götüne bir tane geçirmiştim. az kalsın yere düşüyordu. agajqhajahaha aq ne piçmişim lan ben.

ulan imamlar çok iyi oynar diye düşünürdüm ufakken bide bülent ersoy

Çocukluğumuzun sadist ruhlu oyunlarından biri. Bir diğeri de (bkz: topal tavuk)

Neyzenliğe ilk adımımı evde babama bak yapabiliyorum diye simiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii şeklinde 5 dk bağırmamla atmıştım

şerefsizin biri bunda ebeyken bana çelme takmıştı, haliyle benim ses falan kesildi de, oynayan 16 kişi bu çocuğa dalmıştık.

poğacanın simitin önüne gectiği yıllarda simidin tekrar gözde haline gelmesi için ortaya çıkarılmış simit virali oyundur

ben hayatımda böyle saçma oyun görmedim. belki bir kere oynamışımdır hatırlamıyorumdur ama sanmıyorum

yine mazoşistliğimizi aklıma getirdi

şizofren oyunuydu.

dayak hususunda insanın tekmelerini geliştiren oyun hiç bir kickboks hocasi bu kadar iyi tekme atmayi ve tekmeden kaçmayi öğretemez

kafayı tutup diz atan bile gördüm amk

bizde simiiiiiiiiiit den ziyade siiiiiiiiiiiii denirdi mit kısmı yoktu buda böyle anımdır

lazar markovic'in favori oyunu olduğunu düşünüyorum. ulan hem koşup hem de bağırmak ne zor iş amk be.

bu oyunu en iyi oynayan arkadaşım mahallede ezan okuyor arkadaşlar.

öyle çocuklardıkki dayak yerken bile mutlu olurduk dasasdas

zimba ve yağlı kayış dayağı yemeyen nesil yetişiyor.

biz zibidi derdik simit yerine

kız çocuğuydum ama nefesim kesilene kadar dayanırdım çocukken. az dayak yemedim.

çok kavgacı psiko bir çocuktum... bir gün sınıftaki veletler "hadi simit oynayalııaaağğğm" dedi. ben de şimdi merak ettim nasıl diye, tenefüsü de oyun oynayarak geçirmek istedim tabi. gittim dedim "ben de oynayacam!" sonda ünlem var çünkü ricada bulunmamıştım. oynatmazlarsa hepsini dövecektim, ki oynattılar. benle başladı oyu... ha bir şey var; ben oyunu ilk defa oynuyorum ve başlarken bana "'simiiit' diye bağırarak karşıya geçeceksin" dediler, gerisini söylemediler. amk çomarları akılları sıra intikam alacaklardı benden. ne mi oldu? ben bağırırken bir yerden sonra nefesim tükendi haliyle, nefesleneyim dedim. nefeslenirken benden kaçan enikler bana doğru koşmaya başladı. "noluyo lan?!" derken vurmaya başladılar. dedim "amnskiym savaş ilanıdır bu!" sonra ben de karşı taarruza geçtim. mutlu sona hazır mısınız? söyleyeyim; arkadaşlarımı (!) dövdüğüm gerekçesiyle hocam azarladı ve müdüre pasladı. biraz da o azarladı, sonra sınıfıma döndüm. tabi ben bu duruma alışkındım; ilk seferim olmamıştı bu, son da olmadı.

okulda kızlarla çok oynardık sevmediğimiz kız falan olunca gavura vurur gibi vururduk be

nefesi yetene kadar ebe birilerini ebelemeye çalışırdı eğer nefesi ebe yerine gidene kadar biterse dayak yerdi ne güzeldi

kişisel olarak ne kadar dayak yemek istemiyorsan o kadar bağırman gerektiği gerçeği ile yüzleşmen gerekiyordu. acımasız insanlar arasında yediğin her tekme seni daha da hırslı yapsada toplum arasına karıştığın zaman bağıran herkese vurmayı da öğretti. oyunlar arasında en mantıklı olanı aslında. ben bugün neden tüm oyunlara felsefi yaklaşıyorum aq. canımın acısından sövmediğim adam kalmamıştı.